اثر تراکم بوته بر عملکرد کمی و کیفی چهار ژنوتیپ آفتابگردان

برای ارزیابی تأثیر تراکم بوته بر عملکرد کمی و کیفی چهار ژنوتیپ آفتابگردان (helianthus annuus l.) آزمایشی در سال 1388 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی کبوترآباد اصفهان اجرا شد. تراکم بوته در چهار سطح 6، 8، 10 و 12 بوته در متر مربع و چهار ژنوتیپ آفتابگردان به نام های arm-mok18-85 ، s1r-85-es ، mok13-85 و kc20/83es85 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر تراکم بوته بر تمامی صفات اندازه گیری شده به جز درصد روغن، نسبت مغز به پوست دانه، درصد پروتئین و تعداد روز تا رسیدگی فیزیولوژیک معنی دار بود. اثر ژنوتیپ بر همه صفات به جز قطر طبق، تعداد کل دانه در متر مربع، عملکرد روغن، درصد پروتئین و شاخص برداشت معنی دار بود. اثر برهمکنش تراکم بوته و ژنوتیپ بر عملکرد روغن، عملکرد بیولوژیک و تعداد روز تا رسیدگی فیزیولوژیک در سطح احتمال 1% معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه (52/3500 کیلوگرم در هکتار) از تراکم 12 بوته در متر مربع و ژنوتیپ arm-mok18-85 به دست آمد. به طور کلی، نتایج نشان داد که بین تراکم های 10 و 12 بوته در متر مربع تفاوت معنی داری از نظر عملکرد دانه وجود نداشت. لذا به نظر می رسد به منظور کاهش مصرف بذر می توان تراکم 10 بوته در متر مربع را توصیه نمود.